Palabras de Amauta

Sunday, March 29, 2009

O OUTRO HEMISFERIO


A hemorraxia pinga fermosa (eiquí perto)
asulagando de cor amarga as folerpas
mortas

Un presentimento escuro un cervo de tristura
De vagar unha outra viaxe cabo do vidro esnaquizado
Unha ouriceira de crótalos ennobelados nun espazo infesto
lixado

Adestradas máquinas-RAE que nos andades á espreita

Non
o voso libro ERA unha árbore

Amauta Castro
Girona, 29/03/09

amautacastro@hotmail.com

*A foto e a cita son parte dun dos murais do Callejón de Hamel, A Habana.

"El cobarde huye de la verdad,
porque la mentira
es como él"
Salvador

Tuesday, March 24, 2009

A POSGALEGUIDADE IMAXINADA


os camiños da vida
A posgaleguidade imaxinada
X.L. Méndez Ferrín

“¡Yo nunca leo a mis contemporáneos!” –exclamaba, estupendo, Max Estrella. Eu adoito ler os meus contemporáneos (una excepción: a dos contemporáneos que non me interesa ler (nin ver, nin ouvir). Entre os que leo áchase J.J. Moralejo. Escribe este lingüista e amigo sobre a posibilidade, que el non desexa, dunha Galicia na que o idioma propio deixase de se falar e na que todos falasen o de Burgos. No xornal que fai do odio ao galego un pretexto de vida, Miguel Anxo Murado expón con naturalidade que ningún galego vivo verá o idioma galego morto. Grande verdade.
Eiquí e acola, coma a herba de Cunqueiro, nace a nosa dor pola extinción do idioma, e fálase diso. Terá que ver, digo, o feito de que 23.796 veciños de Galicia votasen nas pasadas eleccións polo partido da vascoepañola Rosa Díez. O voto a UPyD claramente contra a lingua galega. Un voto a favor da desaparición do noso idioma, posición suicida que tamén se proxectou nos sufraxios ao PP e aínda á dimensión lerrouxistas do PSOE. Masas do pobo galego, xa non falo en votos, consideran a súa lingua inferior, innecesaria, prescindíbel e non lla traspasan aos seus fillos e netos. Naturalmente existe a corrente contraria e esta chámase nacionalismo e vén sendo ideóloxica e culturalmente hexemónica desde Sarmiento e Murguía a acó.
Eu fólgome de ver os contemporáneos atrevéndose a imaxinar unha Galicia posgalega. Se cadra ese exercicio de imaxinación e utopía sexa bon para perpetuar a nosa lingua e para ser conscientes de que todas as políticas lingüísticas practicadas desde a morte de Franco a hoxe conducen ao esmorecenento do galego e á hexemonía do castelán ou, se o prefiren, español (por min, encantado).
A Galicia posgalega será fea. Os nomes de Rosalía de Castro ou de Castelao serán retirados das rúas e sustituidos polos dos herois pioneiros a “Galicia Bilingüe” que abriron o camino para a loita final. Algúns anciáns recordarán con orgullo que un seu trasavó estivo no combate anti-galego, pro el levará sempre coma estigma o apelido Pousada, cen por cen galego, e terállo que transmitir aos seus descendentes coma un emblema da traición. Moi pouquiños Brais ou Aldara, falarán castelán pero non saberán nada da orixe do seu nome de pía. Na Galicia posgalega a mayoría das persoas levarán apelidos galegos como Fernández (e non Hernández), Ferreiro, Cameselle, Ribadulla e milleiros máis, pero eles non saberán por que os usan.
Outros terán apelidos mestizos (Rajoy, Feijóo) pero non lles dirán o segredo de que tal mestizaxe indica a razón da perda do idioma galego. Os nenos de Vigo non poderán aprender na galescola os poemas de Martín Codax nin de Mendiño porque están escritos nunha lingua que non é a súa porque a lingua dos alumnos posgalegos será a do Cid Campeador. En canto á paisaxe, seguramente persistirá nos seus termos básicos. O Courel, o Hío, o Galiñeiro, o Xurés, a Capelada, o Miño, o Ulla, A Coruña (co artigo que queiran ou sen el), os nomes dos lugares, das cidades, dos accidentes xeográficos non poderán ser mudados e seguirán en forma galega (mesmo na forma galega que perpetúa e perpetúa a existencia fantasmal de linguas prelatinas). Os falantes castelanizados da Galicia posgalega terán que convivir cun universo toponímico que cada día lles recordará a defección, a colonización e a derrota. Os habitantes posgalegos de Galicia non serán nada e ao mellor, senten vergoña.
Seguiremos facendo o posíbel porque a Galicia posgalega nunca chegue a existir

Nesa bitácora de anos que son os venres d'Os Camiños da Vida, o Vello que Sabe deixou cair estas letras que axuntadas semellan darlle un nome se cadra non tan irreal: posgaleguidade.
Dicía outro Vello que Sabe, neste caso Basilio Losada, nun libriño descatalogado xa de principios dos 80, que o idioma galego desaparecería indefectibelmente nun proceso de menos de 200 anos. E concordo, mesmo quero expresar que este proceso está a dar os seus primeiros pasos nesta última década (ou nas últimas dúas décadas). Non hai que ser sociolingüista, non fai falla ser un visionario, nin un profeta da linguaxe. Esmorece a chama, ecoamos na caverna coa voce da derrota e non collemos rumo.

Que facer diante destes días pésimos de Maquieiro Feijóo, do rouco són de Rouco, do pesadelo tremendo das folerpas mortas no amargo viño do suicidio. Que facer nunha outra vida ergueita na posgaleguidade dun feito que deveu imposíbel e quen sabe como.

Non quero ser testemuña desta aldraxe escrita nos nosos corpos para rexouba dos maldizoados pailáns que nos andan á espreita.

Amauta Castro

Girona, 24/03/09

amautacastro@hotmail.com

Tuesday, March 17, 2009

AS BOAS NOVAS SON PARA VÓS


"Y si me matan, resucitaré en el pueblo salvadoreño." Monseñor Romero

Recén chegado da Toscana chegou a nova que moitos de nós agardabamos (seino), a vitoria eleitoral do FMLN nas eleccións xerais de El Salvador. Unha utopía desas posíbeis nesta Nova América que estoura en soños cada vez que un Fernando Lugo, un Rafael Correa, un Evo Morales, un Hugo Chávez, un Mauricio Funes, etc. Cada vez que un deses trasmisores de ideas que son os líderes desta Nova América, reatopa o pasado dos seu pobo e enche de novo as espranzas dos supervivintes dese xenocidio diario vivido nos últimos 500 anos.

Tomo con cautela a vitoria eleitoral do FMLN, foi xusta e axustada ambalas dúas cousas. Pero creo que é tempo de lembrar o pasado. De lembrar ao propio Farabundo Martí, a Roque Dalton, e a Monseñor Romero. De subliñar co aceno misericordioso de Jon Sobrino as palabras que desta volta saian da boca da xente. De retomar o pasado, dixen. De reiniciar o rumo sen esquecer o camiño andado.

Non todo ían ser malas novas após o 1 de marzo, non si?

Amauta Castro
Girona, 17/03/09



Sunday, March 08, 2009

FECHADO POR UNS DÍAS

A cada
novo

clima
que atopo
descubro

que
unha vez
xa lle estiven
habituado


E me separo sempre
estranxeiro

Nacendo
retornado de épocas demasiado
vividas

Gozar un so
minuto de vida
inicial

Busco un
país inocente

"Vagabundo" de Giuseppe Ungaretti (escritor italiano)

Fecho con preocupacións cubanas, esta bitácora por uns días. Deixa cair o nada sospeitoso Carlo Fabretti (artista italiano afincado en Cuba), que o suposto relevo e renuncia posterior de Carlos Lage e Felipe Pérez Roque do Consello de Estado da República de Cuba está desgraciadamente enchoupado dunha especie de personalismo nefasto que algúns agardabamos inexistente na alta política cubana.
O tamén non sospeitoso periódico mexicano La Jornada comenta días atrás que esta polémica leva xa desde decembro instaurada no buró político do Partido Comunista de Cuba. E que moitos deses cambios foron saíndo veladamente tanto da Chancelería de Exteriores como dos discursos de Raúl (especialemnte crípticos durante as celebracións do 50 aniversario da Revolución). E é que non somos poucos os que moi lonxe de cairmos en dinámicas propias do oportunismo queremos dicir con voz clara que o "relevo" dos cárregos de Lage e Roque ten recendos doutros tempos non tan lonxanos.
Da situación actual queda que a idade media do Consello de Estado está en 73 anos. Con está decisión Raúl DEIXA SEN REPRESENTACIÓN POLÍTICA A DÚAS XERACIÓNS DE CUBANOS. Un país non pode ser gobernado durante dúas décadas por dúas persoas (Raúl e Fidel) que superan ou superaron os 70 anos de idade. Sobre todo un país coa demografía e o crecemento de Cuba. Vale que Fidel gañou a pulso a súa estadía no cárrego e ninguén cuestiona iso, do mesmo xeito que a elección de Raúl para unha sucesión curta no Goberno resultou até o de agora proveitosa.
Pero quero repetir que a experiencia persoal de Lage (levando a batuta económica que posibilitou ver a luz despois do Periodo Especial) e de Roque (con 15 anos de experiencia como Chanceler de Exteriores), rachaba alomenos coa media do perfil da alta burocracia cubana. Novas figuras políticas formadas no seo da Revolución de dos órgaos e organizacións existentes nela. Lage un médico con vocación internacionalista e que serviu en Etiopia, e Roque un estudante de enxeñería que foi asesor persoal de Fidel e que afianzou as relacións co Caribe e cos países iberoamericanos con grande logros (resolucións da ONU a prol de Cuba, as relacións bilaterais con China e Venezuela, etc).
Lage e Roque eran/son moi necesarios. Necesarios para un país pequeno e democrático que fixo a Revolución máis fermosa da historia de Humanidade. Representativos dunha vitoria social, a da formación sen distinción de clases. Representativos de dúas xeracións que proclaman con valentía novidosas formas de rebeldía e que agardan o seu momento histórico dentro da Revolución, repito dentro da Revolución.

Este proxecto de viaxeiro que aquí fala deixa as súas reflexións para as noites da Toscana coa compaña de Ada. Para alí vamos, con ilusión por ver os retrincos da Cidade da Arte por excelencia, Florencia. Con sorte teimaremos en chegar a outros confíns desa terra de bos viños e óleos gorentosos. Non prometemos nada pero fechamos este porto ata nova data. Agardamos ter novas na vindeira semana. Cuarta viaxe a Italia.

Amauta Castro
Girona, 08/03/09

Monday, March 02, 2009

...Y OLÉ!!!



Seica pórlle un outro obituario a estas Palabras de Amauta ditas neste caso no nome de Pepe Rubianes tería sido o acaído para estes días nos que por moitos motivos algúns o estamos a botar de menos.
Pero o conto é que non é sinxelo asumir cousas que por moi lonxe que en quilometraxe me queden non son quen de asimilar (palabra que teremos que utilizar decote nos vindeiros catro anos: asimilación).
Non tiven eu atrevimento de facer unha predición eleitoralista a modo de sondaxe a distancia do que podería acontecer no día fatídico nas terras do Antigo Reino. E tan antigo abofé, e é que xa mesmo veñen de novo os tempos de xustificación diaria do acontecido.
O feito é que teño a lonxana impresión de que o voto galego é moito máis ideolóxico do que moitos se pensaban. Reclamo porén o recendo a turbeira e alambique que anda espallar pola rede un bo amigo, e solicito que nos días vindeiros afoguemos por un intre pequeno e literario, o pensamento en líquidos gorentosos que axuden a superar o doloroso trance.
Se naquel enloitado mar moitos miramos unha xanela posíbel ao afogamento histórico do Antigo Reino, arestora podería describir coas letras da palabra Atila a podente cabalgada do eleitoralismo húnico personificado no home da gomina.
Queda dito, mil primaveras máis para Atila...y olé.
Será nestora preciso matar os ídolos para recomezar?

Amauta Castro
Girona, 02/03/09

amautacastro@hotmail.com

Estadisticas y contadores web gratis
Estadisticas Gratis
Estadisticas Gratis