Palabras de Amauta

Tuesday, February 26, 2008

AGRADECIDO POR SEGUNDA VEZ A ALTERMUNDO E GALICIA-HOXE




Grazas a Manoel Santos, director do suplemento horizontal de Galicia-Hoxe, Altermundo. Pola miña banda nada máis que adicar toda esta serie de artigos e referencias Burkina Faso á memoria do Capitán de África, Thomas Sankara e de todos os sankaristas que inda resisten na sabana do Faso.
Especialmente quero facer mención dunha muller burkinabé á que chamaremos R.B., xa que por motivos de seguranza moitos burkinabés que residen no Estado Español rexeitan o uso dos seus nomes para evitar problemas en Burkina ante o seu hipotetico retorno.
Para ela o froito destes pequenos traballos e o meu agradecemento pola achega dalgún que outro texto. Só quero lembrar unha pequena conversa que encende se cadra o meu optimismo cara o futuro dos cambios sociais do planeta nunha vía revolucionaria, socialista e popular. Reflicto a conversa...

Amauta: Como lembras os anos de Thomas Sankara? Ti inda comezabas a universidade, non si?

R.B.: Sabes, as mulleres reuniamonos en asemblea para decidir as nosas problemáticas. Os casamentos forzosos, as mutilacións femininas eran perseguidas. Os xefes tribais xa non decidían o futuro das terras. Moitas estudabamos na universidade, e outras formaban cooperativas de produtos tradicionais. Aquela foi a época máis feliz da miña vida. O profesor xa non era un home todopoderoso, era o teu camarada, o teu compañeiro. Thomas Sankara baixaba en bicicleta até o seu desspacho e falaba coa xente nos mercados. O 8 de marzo as mulleres non traballabamos e estaba prohibida calquer expresión machista. Os nenos ían obrigatoriamente á escola, nun país onde case ninguén sabía o que era a escola. Era tan feliz...

Amauta: Ou sexa que todo era verdade...

R.B.: Moito máis, todo aquelo foi moito máis que verdade. Era a ilusión da xente moza obacionando a Sankara en toda África. Prazas públicas con decenas de miles de persoas berrando o seu nome. Mentras, el vivía en pobreza, somentes preocupado en crear un país íntegro sen diferenzas sociais, nin explotación. Cando volvo a Burkina, os meus amigos e mais eu inda cantamos as cancións de Sankara. Inda conservo o traxe caqui que levaba daquela. La Patrie ou la mort, nous vaincrons...

Nestes días, antes da publicación do artigo que segue, en Bobo-Dioulasso (segunda cidade de Burkina Faso) a policía gubernativa reprimía milleiros de grevistas con gases lacrimóxenos. Todo, agora que a comunidade internacional centra a súa atención en Cuba (sempre soberana e socialista) e aceita 10.000 soldados turcos ocupando o Kurdistán. Onde están os Estados Unidos que tanto velaban polos dereitos civís e nacionais dos kurdos? Se cadra buscando o mesmo petróleo que codician os turcos.
Mentras, Fidel que se reunira con Thomas Sankara en Delhi e Nicaragua segue a comandar a guerra das ideas...Oser inventer l’avenir! Nous vaincrons!

Amauta Castro
Girona, 25/02/08
amautacastro@hotmail.com

ah, e a ligazón!

Monday, February 25, 2008

ILLA DO POBO



Escrito sobre el mar

Tu transparente nombre escrito en aguas
como el mar no termina;
tu llameante nombre puesto en aguas sigue ardiendo
como una rosa sobre el mar; vigila en noche
y puede hallarse en ciertas piedras rojas,
oírsete llamar por aves solas
averiguando la soledad;
no mueve el viento tu joven espejo
que entre aguas piensa, se transforma,
recuerda entre aguas, joven como el mar;
y tu espumosa
sonrisa se abre con la luz; hásete visto
nacer en día siguiente, se te ha oído
con los pies del tiempo andar:
tu sueño nace cada día escrito
en los ojos del pueblo.

Francisco de Oraá (poeta cubano)

Monday, February 18, 2008

CON IAGO CASTRO E SÉRGIO PINHEIRO, E CONTRA HESPAÑA



Os aldraxes viñeron coma corvos
e pasaron de longo,
pois os nosos corazóns estaban cheos.

Celso Emilio Ferreiro, do poema Os asoballados en Longa Noite de Pedra

Pretenden calar as bocas dos que levamos sementando as arelas de democracia das latitudes propias e alleas. Eles que, engaiolando xentes de ben pasaron o tempo de antano e inda ceibes pasean a fachenda por terras que non lles pertencen.
Eles, patróns das batidas de homes-e-mulleres-livres que acostuman vivir do naufraxio dos escosistemas e de xenocidios varios. Eles, moral para o servos da gleba, terror para a pobre liberdade e gozo dos cóengos inflamábeis.
Para eles vai este poema, e para Iago e Sérgio toda a miña solidariedade.

HESPAÑA

Cuspen sobre as cognicións maternas da nosa cultura
e só desexo que lles proiban os avós bisavós trasavós
ás xentes da súa especie
que como se babexaran raiba étnica feluxe
botan por riba nosa moedas Calígula desde a torre

Daquela privados do nexo da orixe rifarían
pola necesaria pervivencia
e saberíanse Gallaecia

Amauta Castro
amautacastro@hotmail.com

Girona, 18/02/08

Monday, February 11, 2008

THEO ANGELOPOULOS / ELENI KARAINDROU



Dixo Theo Angelopoulos nunha conferencia realizada en Barcelona a finais de 2004 que todos vivimos nunha especie de presente continuo onde mesturamos pasado, presente e futuro, razoabelmente. Eu quero crer que a través do seu cinema vivín unha especie de experiencia de continuo tránsito no presente.
Explícome. No ano da estrea no Estado Español do filme “A eternidade e un día” (penso que 1999), eu visitara o seu filme un día venres de novembro na capital nacional, dígase Compostela. Lembro que fora venres porque fixen entrada no Cineuropa (no Teatro Principal) cun enorme macuto. O efecto da película foi total (malia descoñecer daquela o conxunto da triloxía na que se encadra “A eternidade e un día”). A interiorización dese modelo de tránsito foi unha plenitude léveda que sempre se manifesta en min nunha especie de colapso temporal posterior ao impacto artístico.
Interiorizara digo, toda a poesía do filme, a capacidade discursiva do guión (compartillado por Tonino Guerra, o Grande, e Theo Angelopoulos), e o leitmotiv sonoro de Eleni Karaindrou. Eleni, familiaricémonos con ela, era unha total incógnita para min. Lembro que saín da proxección coa tremenda tristura de non poder ter apuntado o nome da compositora. Ese descoñecemento acompañoume varios anos, case até hoxe. Cousas da técnica, acadar estes nomes é sinxelo grazas á rede de redes ou a poder ver os créditos desde casa nun DVD. O caso, foi que levei no meu interior esa prezada música argumental que Angelopoulos situara, moi ao xeito d’A Pacifista de Miklos Jancsò, no cerne do filme. Tempo despois do meu achádego co nome de Eleni Karaindrou, nunha pequena tenda de Girona atopei a banda sonora orixinal desta triloxía e varios concertos de Eleni karaindrou. A tenda, especializada neste tipo de músicas do mundo, chámase precisamente Musica Mundi. O dono da tenda viuse moi sorprendido pola miña reacción ao atopar os cd’s. Non cheguei a artellar palabra ningunha cando el dixo: “si, é a autora das bandas sonoras de Theo Angelopoulos”. Pola miña banda, fun directo á caixa sen dubidalo e comenteille o sucedido. A palabra dese pequeno comerciante experto foi: “é sinxelo interiorizar a Eleni Karaindrou, leva con ela unha grande malenconía”. E deixo a palabra malenconia por semellanza co catalán.
Se cadra, os momentos temporais aconteceron cunha serie de cruces, de solapamentos azarosos. Igual que o que relata Angelopoulos escudado na música malencónica de Eleni Karaindrou. Nese intre no que se fecha o círculo de temporalidades para darlle razón á vida e aos ciclos nos que nos situamos os humanos.
Sen máis, fica aquí esta miña recomendación. A contemporaneidade co fragor malencónico de Eleni Karaindrou. Toda una reconstrucción para o futuro dos sons.

Amauta Castro
Girona, 12/02/08

amautacastro@hotmail.com

Thursday, February 07, 2008

A TREMENDA LEDICIA: XA TEÑO O CERTIFICADO “C” DE CATALÁN!!!!


Fràgil bellesa
damunt la flor reposa.
Dibuixa'ns l'esperança.
La plenitud és ara,
en l'instant que s'escapa
(Henrar Morera, Temps de Flors 2006)
Despois de tres anos acadando título tras título, finalmente xa teño o certificado de suficiencia. Agora, a trebellar co idioma e a pensar en deixar o mundo das linguas románicas cara unha fronteira se cadra inda máis infinda.

Amauta Castro

Girona, 08/02/08
amautacastro@hotmail.com

Sunday, February 03, 2008

PUNTO DE FUGA, UNHA BITÁCORA ESPECIAL



Unha das funcións que pode cumplir unha bitácora persoal é a da autopublicación. Non sería novo ver pequenas narracións, traduccións, ou fragmentos poéticos pendurados nesta rede de redes que tan boa xente nos destapa cada día.
Pois ben, eu teño noticia poética de Raida Rodríguez desde finais de 2005, cando gañou o Premio Rosalía de Castro de Poesía. Precedéronlle nese premio, entre outros ilustres, Darío Xohán Cabana e Marta Dacosta (perdoade que fale de memoria). E non dei creto ao que daquela viron nese primeiro encontro, os meus sentidos poéticos agudizados para o caso. Unha poesía que podería situarse na millor das vangardas poéticas do mundo (e non é que os galegos andemos xustos de bos creadores) e que permanece case sen sair do cubil do descoñecemento, do meramente íntimo ou privado. Pero os seus versos aspiran a moito máis. Lonxe da súa poderosa metalinguaxe e un verso moderno que transita entre o silenzo e o berro abrupto dos pobos en loita, Raida Rodríguez asoma o seu ollar pola fiestra dos Països Catalans cun aceno analítico e poderoso.
Desde este humilde blogue quero recomendar a poética rompente e discontinua de Raida Rodríguez. Desde estas liñas, azos para continuar tecendo versos desde ese espazo de tránsito que pretende que as liñas do horizonte se poñan a altura da utopía.

Ligádevos a este pequeno recuncho de poesía...

http://puntodefuga.blogaliza.org/

Amauta Castro
Girona, 04/02/08
amautacastro@hotmail.com

Estadisticas y contadores web gratis
Estadisticas Gratis
Estadisticas Gratis