NOITE PARA OUTONO, FLORES QUE SE ALONXAN...

A Raquel, coa segura certeza de que a dor desaparecerá das súas pálpebras


POETA MORT

Sempre darrera
els ocells invisibles
de l’esperança
¿Fins on ha anat aquesta
vegada,que no torna?

POETA MORTO

Sempre tralos
paxaros invisíbeis
da espranza
¿Até onde foi esta
vez, que non regresa?

Carles Riba, Del joc i del foc (poeta català)

SOWETO RIOTS – PARÍS 2006

Recuperar os días natais da periferia é Bolívar
ou Agostinho Neto poético
intérprete do zoar do ábrego na embondeira
Recuperar
a forza centrípeta das viaxes é destapar as lousas de Bonaval
e sulcar coas unllas os regos abertos de Lacandonia
vértice do indixenismo onde Abd el Krim dirixe a resistencia
onde esqueletes de coches fumegan rapsodias de Cheb Khaled
aló
Place de la Republique Marsella de Ben Bela
combatentes modelo hip-hop
xefes militares de Cartago elefantes
ebúrneos con lingua de lume negro
Sentide Die Bien Phu revertindo contra a próspera República
Washington 1963 unha outra intifada antirracista
balas contra o apartheid (Lanzas da Nación sexan azas dun continente á perspectiva dos barcos no solpor e o territorio verde da hipérbole
chamada Soweto)

Veleiquí o grande préstamo global
colores na difícil viaxe dos encontros


“Un sistema capitalista en expansión precisa de toda a forza de traballo necesaria ao menor coste de producción”
Immanuel Wallerstein

O racismo, entendido como unha deshumanización e obxectualización dos suxeitos raciais oprimidos, é un fenómeno social total, transnacional e interclasista. Un fenómeno que se atopa inscrito en prácticas de explotación, humillación, e nos discursos que lexitiman as políticas de exclusión de colectivos étnicos determinados.

Nembargantes, na era da globalización capitalista (eido no que calquera cousa devén mercadoria), practícase un racismo sen razas, herdeiro das descolonización do antigo espectro imperial, e que se fundamenta en conviccións falsamente cultas, fomentadas polos intelectuais orgánicos do Estado. Un racismo sociolóxico, que populariza a idiotez, que descategoriza ás comunidades migradas intercambiándoas por unha problemática infundada de “invasións” e falsas conflitividades. Un novo racismo que actua de profilaxe da sociedade hexemónica, racionalizando a barbarie.

Amauta Castro
Girona, 19/09/06

UN ANXO QUE SOBREVOOU A O.N.U.

“Ayer vino el diablo aquí, ayer estuvo el diablo aquí, en este mismo lugar. Huele a azufre todavía en esta mesa donde me ha tocado hablar. Ayer señoras y señores, desde esta misma tribuna el Señor Presidente de los Estados Unidos, a quien yo llamo el Diablo, vino aquí hablando como dueño del mundo.
(...)
Yo tengo la impresión señor dictador imperialista, que usted va a vivir el resto de sus días con una pesadilla, porque dondequiera que vea vamos a surgir nosotros, los que insurgimos contra el imperialismo norteamericano. Los que clamamos por la libertad plena del mundo, por la igualdad de los pueblos, por el respeto a la soberanía de las naciones, sí, nos llaman extremistas, insurgimos contra el Imperio, insurgimos contra el modelo de dominación.”

Hugo Chávez Frías, Presidente de la República Bolivariana de Venezuela

Nacións Unidas, Nova Iorque
20/09/06

ARA POESIA: II TROBADA DE POETES DELS PAÏSOS CATALANS

Todo
como quen transita a vida baixo unha pérgola
de roseiras e madresilvas
como quen compón coa cítola pentagramas
en ámbar ou pedras corais

Pero debo manterme afastado das flores
dos extensos colares e os nenúfares
das augas estancas
e nin sementar palabras para que sobre a eira
trunfe o liviano desengano
nin pintar paisaxes aéreas para que entre a frouma
agrome o despótico
Pero debo manterme afastado das flores

Sempre que me vexo tentado pola posibilidade de mancomunar os esforzos verbais da acción poética, acabo fondamente preocupado. Síntome particularmente afastado por decepción cara aos poetas de oficio, por decisión propia. A poesía é un ser vivo, poliédrico, material; que eu concibo desde o exercicio da vontade de existencia colectiva.

Idea: reapropiarnos da linguaxe rexeitando a lírica sen sentido nin significación. Unha linguaxe poética para alén dos consensos.

Amauta Castro
II Trobada de Poetes dels Països Catalans (Girona) 16/09/06

DIADA NACIONAL 2006, GIRONA

Creo en las raíces innumerables de mi canto
Gioconda Belli

Inda a bágoa máis fonda escoa nun terreo glacial
que malia inerte me multiplica

Ti
país para alén da orixe
ceibo perfumado que me alonxa do frío


Amauta Castro
Girona, 11/09/06

A imprenta de Ánxel Casal

Grazas a Vieiros-Barcelona por terme publicado o artigo que segue

http://www.vieiros.com/publicacions/nova.php?Ed=14&id=52370

Grazas!

SE EUSEBIO LORENZO VOLVERA ÁS ILLAS...

E assentado entre as formas incompletas
Para sempre fiquei pálido e triste.
Antero de Quental


AS FORMAS DA AUSENCIA

No fondo dos vellos vasos
espéranos o destino.
Apuremos a despedida pois a tarde
vai mudar grises cores no cabelo
pedindo morte en ti.
Que o camiño que nos mire non desexe
a viaxe doutros homes.
Cantos ollan a rosa nesta hora
esquecen o misterio do oriol,
soamente o devalo lento dos laúdes
rende contas do certo e do imposíbel.

Eusebio Lorenzo Baleirón (poeta galego)

Da banda de Laíño, pode un poeta reflectir nomes de badaladas e ser foula a proxectar a presencia da poesía no negro decaer da vida. Desde aquí, para o vello Eusebio, Sinbad recluído nun mundo de soños no país de Bolanda, a espranza das árbores secas e do outono. Palabras para días non esquecidos malia a cinsa arruinada das fragas.

Amauta Castro
Girona, 2/09/06