Palabras de Amauta

Sunday, April 30, 2006

Grazas pola visita, irmáns!


Soñei camiños de Ítaca Antwerpe e Capetón
en vós que habitades xalundes
Soñei de xeo os ríos as fontes os gravados no espello
e brancas baleas coma illas de Barandán e flores
porque a Nación deveu Magallanes a xirar pintando
murais de chorima trebellos fermosos do que ha vir
e será cedo

Monday, April 24, 2006

Intervenció de Castelao al Centre Català de Buenos Aires, Homenatge a Lluís Companys (novembre de 1940)

Catalans, en nom de Galícia compromesa amb Catalunya i Euskadi en el pacte signat a Barcelona l’any 1923, renovat solemnialment deu anys més tard a Santiago de Compostela el dia 25 de juliol, us vinc a dir amb tota l’emoció que solament la mort alevosa del vostre honorable president Lluís Companys podia exigir el nostre cor, que ja no pot més, una mica d’espai per a estatjar-hi una nova dolor. No ens ha sorprès que els testamentaris de Felip V aboquessin tot el seu odi contra el poble actalà en la persona del seu més legítim representant; però no atinem a capir la passivitat del món democràtic davant d’una violació tan monstruosa del dret d’asil.

Nosaltres, els gallecs, que hem perdut tants de millers de germans, la flor del poble i el més valuós de la nostra generació, no hem vingut al vostre acte a plorar el sacrifici d’un consemblant, per bé que fos amic i germà nostre, perquè a força de garrotades ens han endurit el cor.

Però entenem que Lluís Companys era més que un home; és el símbol d’una pàtria germana de la nostra, és l’encarnació de la voluntat política d’un poble germà del nostre; és el vostre elegit, i en el seu martiri s’ha volgut martiritzar Catalunya.

Catalans: Ha mort Lluís Companys, l’honorable persident de la Generalitat de Catalunya, però la vostra pàtria no ha mort, ni ha mort tampoc la nostra.Ara més que mai, catalans, Visca Catalunya Lliure!

Saturday, April 08, 2006

Sobre a Hispanidade

Estou de certo magoado e devezo por espancar a vergallazos a ese esmoleiro latricante e de verquinte intelectual que eu persoalmente identifico co poder uniformizador da hipanidade e as súas consecuencias. Éme duro expresar como un pode verse privado da, moitas veces insignificante, necesidade de opinión ou insinuanción da mesma. Creo que a cotío moitas veces un xenera disturbios no viciño simplemente co inofensivo feito da presenza.

Sinto, sen gaña de precisar qué pouco acredito en palabras coma völksgeist ou etnicidade, que para describir a forma de actuar fronte ao colectivo dun hispano ( e aumento, non sen razón, o termo para non cinguirme á verba español) somentes fan falla verbos coma esmagar, impoñer, e un ingrediente máis: a misteriosa capacidade que semellan ter para crer que o que eles transmiten é certo e por tanto, pode ser dito en público e aceptado polo conxunto de xente que os escoite ou observe (en bares, oficinas, rúas...). Véxase coma mostra, os contertulianos filo-conservadores das radios de ámbito estatal.

Este comportamento, que debido ao meu traballo xa teño observado con frecuencia, repítese noutros pobos no que para min viría a representar unha especie de xenreira grand-nationale verbo dos minorizados. Esta subxectiva percepción vénme dada e téñoa comprobado en cidadáns nacionais de países nos que o seu pasado ou presente vése gornecido de ensoñacións patolóxicas de carácter imperialista. Recoñecendo como tal, o imperialismo gran-ruso, o panhispanismo crioulo dalgúns latinoamericanos, o xacobinismo francés ou a reacción fóbica dalgúns españoleiros adictos á homoxeneización de todo aquello que teña que ver coa península ibérica. Tanto ten Galiza que Portugal, Xibraltar que Cataluña.

Pero a disquisición comeza cando, eu propio, incapacitado para desenvolver a capacidade de soberbia (retomemos o espírito central do escrito) natural nos ultras da hispanidade, me vexo obrigado a calar e mesmo a non ter gañas de leria nin no traballo, nin no bar, nin na rúa cando un escoita as badocadas catalanófobas que falan sobre a persecución de castelán-falantes en Cataluña, ou sobre a máis que probada hispanidade de Xibraltar, ou sobre o dialectiño que falan as pobres xentes do noroeste de España de forma cerrada y excluyente. E deixo aquí a enumeración, sen falar do País Basco pois aquí é cando soen chegar os devanditos lerchos ao grao de xenocidio anti-hispano, limpeza étnica, ou algo semellante.

Pois ben, cómo debemos actuar fronte á barbarie do grandioso, do sacro-santo e único, e (moitas veces) do puramente democrático hispanismo? Cómo actuar ante tales consideracións nas que o falante se desenvolve con total normalidade aceptando a súa auto-consideración de paladín da tolerancia, do centrismo político, e da progresismo ben entendido?

Galegos, cataláns, bretóns, quechuas, bantúes temos un problema derivado da nosa capacidade de respecto fronte ao alleo, e na vontade que como colectivo levamos impresa na nosa conciencia. Esa vontade que nos leva a esperar cos ouvidos abertos as coitas peregrinas do próximo, e que nos fai enfeblecer fronte ao convencimento sentimental-patriótico do impostor, daquel que cre estar en posesión da verdade por simple acerbo, ou por pertencer a unha prolongación serodia da Grande Cruzada.

Pero cal debe ser a nosa actitude? Desprezar as palabras co silenzo, respostar combativamente fronte ao adverso? Por un lado, o silenzo non nos axuda; fai que o poderoso reflexe a súa potestade cultural sobre a nosa e faille pensar (na súa ignorancia) na grande capacidade para inspirar a “verdade social” da que (por el mesmo) é acreedor. Pero, é a contestación unha arma da que debemos servirnos? Moitas veces, e falo en primeira persoa, fico inmóbil por aquel sentido de desprezo que me pode xenerar o distorsionado orador, e outras, malia devecer por estourar en mil anacos prefiro torturarme dentro do marco dos bos costumes. Neste caso, por un certo medo ao mesianismo que moitas vesces transmitimos os nacionalistas. Adoezo dunha especie de criterio de dispersión da propia vontade para evitar caer no carácter evanxelizador moi extendido entre os adeptos ás minorías políticas de esquerda, e que tanto pavor produce sobre os ouvintes sen implicacións persoais na contenda. Pero, fóra diso, que hai da verdade e do poder que dela se desprende? Da sinceridade e da necesidade de ser? ás veces recoñezo estar cheo de corpúsculos fragmentarios á espera da detonación, pero cal é o momento axeitado para mostrar a nosa indignanción?

Non, a forza do noso amor non pode ser inutle!

Amauta Castro
Girona, 3/4/06

Un mapa (inacabado) del sufrimiento

Víctimas mortales derivadas de la acción policial.En enfrentamientos armados con los distintos cuerpos de seguridad del Estado son 76 fallecidos.En registros policiales de sus casas, son 3.. Por disparos policiales, otros 42 civiles, 20 de ellos en controles policiales.

En manifestaciones son 34 las personas muertas en Euskal Herria como resultado de la actuación policial. (...)

Hay nueve presos fallecidos en cárceles. (...)

Durante la aplicación de la Ley Antiterrorista han muerto en dependencias policiales: Joxe Arregi (1981), Mikel Zabalza (1985), Gurutze Yanzi (1993) y Xabier Calparsoro (1993).

Según Etxerat, cada mes se suceden dos accidentes de circulación mortales entre familiares de presos desde que comenzó la política de dispersión penitenciaria.

En 2002 han sido 25 accidentes contabilizados por Etxerat. Seis más que en 2001, y doce más que en 2000.

(...)
Desde 1994 (Ley Corcuera) a diciembre de 2000: son 1000 millones de pesetas en multas cursadas por la Administración Central y Autonómica contra 2500 ciudadanos vascos, por participación en actos políticos y concentraciones.

En 2000, cerca de 800 multas administrativas por participar en diferentes movilizaciones, con un monto de 20 millones de pesetas y más de 175 millones en fianzas.

En 2001, solo en Iruñerria, fueron interpuestas más de 200 multas administrativas, por valor de 10 millones de pesetas. A esto hay que añadir las interpuestas por la Delegación del Gobierno español en Nafarroa, que en 2001 impuso sanciones a más de 500 personas por un importe de 30 millones de pesetas, fundamentalmente por participación en concentracines y manifestaciones.

En 2001, La Ertzaintza prohibió 47 manifestaciones y se incoaron 453 expedientes por infracciones administrativas en la Comunidad Autónoma Vasca. La Ertzaintza intervino en 554 ocasiones para evitar o retirar pancartas o carteles, según un informa del departamento de Interior del Gobierno Vasco.

(...)
En los últimos 25 años se han denunciado más de 5300 casos de tortura a ciudadanos vascos en comisarías y cuarteles (...) Los métodos de tortura más frecuentemente denunciados son la bolsa, los golpes y ejercicios físicos hasta la extenuación, amenazas contra seres queridos, electrodos, simulacros de ejecución, las agresiones sexuales y la bañera (...) Durante el mandato del presidente Aznar, al menos han sido indultados 14 funcionarios públicos condenados por realizar torturas a presos vascos.

(...)
Desde 1968 han sido detenidas por los distintos cuerpos policiales unas 30.000 personas en el territorio de Euskal Herria, por motivaciones políticas.De ese total, sólo 8172 detenidos por los estados español y frnacés, son miembros de ETA, según fuentes del Ministerio de Interior español.

(...)
Insumisos represaliados: en los últimos 14 años han sido más de 300 insumisos vascos detenidos, juzgados y encarcelados.

(...)
Detenciones por Kale Borroka. En los últimos 3 años han sido detenidas por la Ertzaintza 177 personas, 18 por la policía nacional y 30 por la Guardia Civil.

(...)
Presas y presos vascos. Hasta septiembre de 2003 eran 671 las personas presas acusadas de vinculación o pertenencia a ETA u otras organizaciones de la izquierda abertzale. Todas ellas reculsas en 84 cárceles (28 de ellas francesas, 49 españolas, 2 en Holanda, 1 en Argentina, 1 en Inglaterra, 1 en Quebec, 1 en México y 1 en Alemania).

(...)
Los presos que se hayan en territorio español se encuentran a una media de 597 kilómetros de de sus casas, y los del estado francés a 819. En 2003 los presos más alejados de su casa son los de Algeciras (1234 kilómetros) y los de Clairvaux (1233 kilómetros).

Se calcula que los familiares de presos vascosrecorren semanalmente 529.485 kilómetros (lo que equivale a 11 vueltas al mundo. Esta distancia supone 3500 millones de pesestas de gasto al año y 260.000 horas de viaje. Y la cobertura de asistencia jurídica y sanitaria de las familias y colectivos de apoyo a estas personas supone 70 millones de pesestas al año.

(...)
109 presos vascos tenían cumplida las tres cuartas partes de su condena en 2003, lo que debería conllevar a su puesta en libertad según la legislación española vigente.

(...)
Son múltiples las denuncias de agresiones apresos vascos enlas cárceles. En 1999, 7 agresiones físicas. En 2001, una veintena. En 2002, 21 presos, 12 de ellos en territorio francés.

(...)
En algunos momentos se ha llegado a un 16% de presos vascos aislados en celdas. los presos de Algeciras han llegado a estar hasta 14 meses aislados.

(...)
Alrededor de 3000 ciudadanos vascos han conocido o conecen el exilio por persecución penal o policial. A 3 de octubre de 1987 había 1000 refugiados , 600 de los cuales con petición de asilo, 14 cumpliendo condena y 10 en espera de extradición.
64 de estas personas han sido extraditadas al estado español y 283 entregadas directamente a la policía española. Desde México son 36 el número de personas expulsadas o extraditadas al estado español desde 1995

(...)
57 personas refugiadas fueron deportadas por el estado francés entre 1985 y 1989 a países como Argelia, Ecuador, Panamá, Venexuela, Cabo Verde, Cuba, Santo Domingo, São Tomé o Togo.


de Sabino Ormazabal Elola (2003)

Estadisticas y contadores web gratis
Estadisticas Gratis
Estadisticas Gratis